NOWOFUNLAND

Nowofundland – rasa psów, pochodząca z Nowej Fundlandii w Kanadzie – stąd jej nazwa.
Według klasyfikacji FCI należy do grupy II (Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła), do sekcji 2 – molosowate w typie górskim. Wpisany do wzorców ras pod numerem 252 (ostatnie zmiany we wzorcu z dnia 29-10-1996). Nie podlegają próbom pracy (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów).
Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka

• Troszkę historii o psie

1. Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie; rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków - jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy - zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych - w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.
2. Większość współczesnych nowofundlandów wywodzi swój rodowód od psa - reproduktora Siki, żyjącego około roku 1920

• Przeznaczenie

1. Jest to pies ratowniczy pracujący w wodzie, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo).

• Budowa

Nowofundland to pies masywny i muskularny, cechujący się dobrą kondycją ruchową.
Sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość)- nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.

1.     Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców;
2.     Mózgoczaszka:
3.     Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
4.     Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.
5.     Trzewioczaszka:
6.     Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
7.     Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
8.     Fafle: Miękkie.
9.     Zgryz: Zgryz nożycowy lub cęgowy.
10.     Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
11.     Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.
12.     Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
13.     Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
14.     Górna linia: Pozioma, prosta i stabilna.
15.     Grzbiet: szeroki.
16.     Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
17.     Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
18.     Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
19.     Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.

• Kończyny:

•     Przednie: Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.

1.         Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
2.         Łokcie: Przylegające.
3.         Śródręcze: Nieznacznie nachylone.
4.         Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.

•     Tylne:

1.         Miednica: mocna, szeroka i długa.
2.         Uda: Szerokie i muskularne.
3.         Kolana: Dobrze kątowane.
4.         Podudzie: Mocne i dość długie.
5.         Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.

1. Łapy: Mocne i zwarte.
2. Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.
3. Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.

• Szata i umaszczenie

1. Włos: Odporny na przemoczenie i wilgoć. Włos okrywy umiarkowanej długości i prosty bez loków (bywa lekko falisty). Podszerstek miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem; włos na czaszce, kufie i uszach krótki i delikatny; pióra na przednich i portki na tylnych kończynach.
2. Umaszczenie: Czarne, biało-czarne i brązowe.
3. Czarne; czasami występują białe znaczenia na piersi, palcach lub na końcu ogona;
4. Biało-czarne, preferowane przez hodowców rozmieszczenie znaczeń: czarna głowa, odcięta białą kryzą od reszty, czarny zad i czarna wierzchnia część ogona - pozostała część ciała biała, może mieć jednak minimalne czarne nakrapianie (lepiej żeby go nie było) (uwaga: klasyfikacja FCI odróżnia biało-czarnego nowofundlanda od przypominającego go biało-czarnego landseera ect, stanowiącego odrębną rasę, nie uznawaną przez wiele organizacji kynologicznych).
5. Brązowe: odcienie od czekoladowego do koloru brązu;
6. Stalowe (niebieskie), biało-brązowe, dropiate - występują, lecz nie są uznawane przez wzorzec FCI (psy o takim umaszczeniu w FCI nie uzyskują praw hodowlanych).

• Zachowanie i charakter

1. Nowofundland znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności - zwłaszcza w stosunku do ludzi; opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki- nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.