Mastif neapolitański (Mastino napoletano)

Mastif neapolitański – jedna z ras psów, należąca do grupy sznaucerów i pinczerów, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich oraz psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji molosowatych w typie dogowatym.

•  Historia gatunku

1. Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako "prastarą rasę psów hodowana w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów". Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem "prastara rasa" polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor "Lexikon der Hundefreunde". Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. "psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku". Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu.

• Etymologia nazwy ras

1. Nie ma zgodności co do pochodzenia nazwy rasy i istnieją różne jej wersje. Jedna z nich, tłumaczy że nazwa ta powstała od słowa pochodzenia celtyckiego mast-tuin, oznaczającego pilnowanie domu. Według Diany Hornik (Sprawozdanie o molosach 1/88) nazwa mastino napoletano powstała od włoskiego tematu mast (pierwotna forma mast dostała się do Francji, Hiszpanii i Anglii wraz z Rzymianami) oznaczającego obwarowane miejsce. Doktor Albrecht, na którego powołuje się Strebel, wychodził z założenia, że formą podstawową jest łacińskie mixitivus oznaczającego mieszańca, lub według Reula (w "Les races des chiens" 1891 - 1994) massatinus oznaczającego domowy.

• Budowa

1. Wrażenie Ogólne : Duży, bardzo masywny i krępy pies. którego długość ciała jest większa od wysokości w kłębie. Długość tułowia jest większa o 10% niż wysokość w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.

• Szata i umaszczenie

1. Skóra gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle. Szata : Włos: Krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki - długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli. Umaszczenie: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.

• Zachowanie i charakter

1. Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie. U niektórych osobników może powstać problem z odpowiednim wychowaniem.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Pies ten wymaga czasochłonnej hodowli, uciążliwe może również być obfite ślinienie.

• Popularność

1. W Polsce rasa jest rzadko spotykana.

• Ciekawostki

1. Mastif ten nie należy jeszcze do przerasowanych, aczkolwiek niektórzy nieuczciwi hodowcy zaczęli kilka lat temu hodować psy z poważnymi wadami anatomicznymi. W 1946 malarz Piero Scanziani założył związek kynologiczny tej rasy i zaczął ratować ją przed wyginięciem.