ALASKAN MALAMUT

Alaskan malamut – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów pociągowych.

• Historia gatunku

1. Pierwotnie hodowany jako pies pociągowy – sleddog; nazwa pochodzi od plemienia Mahlemiute, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski; rodzime psy prawdopodobnie były krzyżowane z większymi psami osadników przybyłych w czasie "gorączki złota" aby je powiększyć, celem pozyskania psów do uciągu dużych ładunków. Badania DNA potwierdzają, iż jest to jedna ze starszych ras. Malamuty prawie nie zmieniły swojego wyglądu i charakteru.

• Budowa

1. Zwarta (kompaktowa); mocny kościec.
2. Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, ale powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia. Czaszka między uszami jest szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki umiarkowanie zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy równoległe, z jedynie niewielkim przełomem w miejscu połączenia.
3. Kufa Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki, ze ściśle przylegającymi wargami. Wargi, obwódki oczu i nos czarne (z wyjatkiem osobników rudych), dopuszczalny jest tzw. "śnieżny nos" z pionowym cielistym prążkiem. Szczęka i żuchwa – mocne z dużymi zębami.
4. Uzębienie Zgryz nożycowy.
5. Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikującą.
6. Uszy Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu, przez co uniesione uszy sprawiają wrażenie nieco odstających na boki. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies pracuje może uszy składać do tyłu na czaszce.
7. Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, umiarkowanie łukowata.
8. Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnio skośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, nieznacznie ukośne gdy patrzymy z profilu. Kończyny alaskana malamuta są silne.
9. Kończyny tylne Szerokie i silnie umięśnione. Kolana umiarkowanie ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, umiarkowanie ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnych kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.
10. Tułów Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale nie nazbyt krótki. Stopy duże, zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.
11. Grzbiet Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.
12. Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.
13. Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i sierpowato noszony nad grzbietem. Nie jest ciasno zwinięty, przełamany ani zwisający z boku tułowia czy leżący na grzbiecie.

• Szata i umaszczenie

1. Szata jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka i dłuższa niż u husky syberyjskiego.
2. Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego.
3. Zdrowie i pielęgnacja
4. Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to dysplazja stawów biodrowych, dziedziczna polineuropatia, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).
5. Gęsta sierść czyni malamuty wrażliwymi na upały. Potrzebują w upalne dni więcej wody niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowych na świeżym powietrzu.

• Zachowanie i charakter

1. Mają opinię przyjacielskich wobec ludzi, jednakże maszerzy często mają kłopoty z ich gotowością do bójek z innymi psami, psy te często przejawiają też tendencje do polowania. Lubią dzieci oraz są życzliwe w stosunku do obcych. Posiadają silne poczucie hierarchii w stadzie i związane z tym skłonności do prób dominacji członków rodziny. Malamuty są psami przystosowanymi do niskich temperatur i ciągłej pracy, potrzebują odpowiedniego zajęcia w postaci np. zawodów z odpowiednio ciężkim uciągiem, biegania przy rowerze lub regularnych bardzo długich spacerów. Nie znoszą samotności i bezczynności.

• Użytkowość

1. Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej malamuty utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. Nie spełniają się jako psy stróżujące.
2. Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów (sanie i wózki), uciągi(weight pulling), skijoring lub skijöring (pies ciągnący człowieka na nartach), canicross (bieg z psem), dogtrekking (bieg na orientację z psem), bikejoring (pies ciągnący człowieka na rowerze), zawody psów jucznych.
3. Rasa ta stworzona została do ciągnięcia dużych ładunków z niewielką prędkością, dlatego też nie jest predestynowana do udziału w wyścigach. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Dość licznie biorą udział w wielkich światowych wyścigach psich zaprzęgów takich jak: Iditarod, La Pirena, Alpentrail, Yukon Quest, Femundslopet, Copper Basin 300, Klondike Sled Dog Race, Finnmarkslopet, La Grande Odyssée, Nordic Open.
4. Specjalnością malamutów nazywanych "lokomotywami północy" są jednak próby uciągu, czyli konkurencja wymagająca nie szybkości, lecz siły i doskonałej techniki ciągnięcia. Rekordowy uciąg jednego alaskana malamuta (pies Bering, wł. Katerina Trnena, Czechy) na zawodach na terenie Polski to 4900 kg. Zawody te organizowane są na dystansie 30 m, z wózkiem na szynach załadowanym najczęściej klocami z ołowiu.

AKITA INU

Akita ( akita inu; z jap. inu - pies) – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.
Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów). Ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z dnia 13 marca 2001 r.

• Historia gatunku

1. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do polowania na grubą zwierzynę - dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami - poczynając od około 15000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e.. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpicy uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu.
2. Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły wielką wartość.
3. Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za "dziedzictwo kulturowe" i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów.
4. Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk.

• Popularność

1. Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tej rasy wzrasta. W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie tą rasą zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.

• Szata i umaszczenie

1. Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, czerwone, pręgowane i sezamowe (czyli czerwona sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie oprócz białego musi mieć białe znaczenia (urajiro) po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Okresy zmiany sierści wymagają zintensyfikowanej pielęgnacji. Jest to pies o średniej potrzebie ruchowej. Szczenięta powinny od maleńkości mieć kontakt z człowiekiem. Mogą chorować na skręt żołądka. Dysplazja stawów biodrowych rzadko występuje u tej rasy. Akity są również zagrożone chorobami oczu oraz skóry (np. Sebaceous Adenitis).

• Zachowanie i charakter

1. Akity jako psy myśliwskie znane są z uporu i zawziętości w walce, a także z pasji łowieckiej. To rasa psów niezależnych, mających zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego prowadzenia, ale równocześnie i łagodnego. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest on nieufny wobec obcych ludzi. Nie toleruje innych psów.

• Ciekawostki

1. Akita to historyczny symbol psiej wierności - przykładem jest opowieść o psie Hachikō, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno, który zmarł nagle w miejscu pracy.

Pudel toy

Pudel Toy to jedna z ras psów, należąca do grupy IX (Psy ozdobne i do towarzystwa) oraz do sekcji 2 (pudle). Odmiana toy jest najmniejszą z czterech odmian pudla (za pudlem dużym, średnim i miniaturowym)

• Historia gatunku

1. Chociaż pudle znane są w Europie już od kilkuset lat, ich pochodzenie nie jest do końca wyjaśnione. Za ich rodzinny kraj oficjalnie uważa się Francję, ale istnieją dowody, że rasa mogła powstać także w Niemczech lub w Danii. Do przodków rasy zalicza się między innymi francuskie psy wodne (rasa obecnie niemal już nieistniejąca) oraz węgierskie psy myśliwskie. Nazwa pudel pierwotnie oznaczała prawdopodobnie „psa bawiącego się w wodzie”, czyli po prostu psa polującego na ptactwo wodne. Pudle golono na tułowiu, by umożliwić im pływanie, a gęste futro na nogach zostawiano, by uchronić kończyny przed ostrymi krzewami i trzcinami. W późniejszych czasach Francuzi odkryli inteligencję i talent aktorski tych psów i zrobili z nich zwierzęta cyrkowe, co nie wpłynęło korzystnie na ich reputację. W XVIII wieku pudle stały się ulubieńcami na królewskich dworach, a wówczas mało kto już pamiętał, że rasa świetnie sprawdzała się na polowaniach. Pudel stał się typowym „francuskim pieskiem”, czyli kanapowym pieszczoszkiem z kokardkami. Wówczas też wyhodowano dwie małe odmiany dużego pudla – miniaturową oraz najmniejszą – Toy. Dzisiaj pudle uważane są za psy wyłącznie do towarzystwa, choć w rzeczywistości są to zwierzęta wybitnie inteligentne i wszechstronne.

• Budowa

1. Pudel Toy to niewielki, elegancki piesek, mający 24-28 cm w kłębie i ważący około 3-4 kg. Jego czaszka jest zaokrąglona, stop niezbyt wyraźny, kufa wydłużona. Uszy długie i płaskie, przylegające do policzków. Oczy w kształcie migdałów, patrzące bystro i czujnie. Zgryz nożycowy, uzębienie mocne i kompletne. Wyraźna bruzda czołowa i grzebień potyliczny (ten ostatni może być słabiej zaznaczony niż u odmiany miniaturowej). Szyja mocna, średniej długości, łukowato wygięta, bez luźnej skóry. Sylwetka kwadratowa, o możliwie zbliżonej długości i wysokości w kłębie. Klatka piersiowa pełna, grzbiet prosty, krótki, nie może być karpiowaty ani łęgowaty. ogon osadzony wysoko. Kończyny proste, równoległe, o dobrze umięśnionych udach. Łapy małe, owalne, o wysklepionych palcach.

• Szata i umaszczenie

1. Sierść gęsta, elastyczna, wełnista, przypominająca owcze runo. Dopuszczalne są wszystkie jednolite umaszczenia.

Wyróżnia się trzy typy strzyżenia pudli odmiany Toy:

1. Pet Clip (zwane też Puppy Clip) - sierść dość krótka, brzuch, kufa, policzki, podgardle i łapy niemal łyse, dłuższe włosy na kończynach przednich i tylnych, najdłuższe na głowie, uszach, karku i części grzbietu, a specjalnie modelowane na szyi i tylnej stronie grzbietu. Na ogonie pompon.
2. English Sadle Clip - wygolone na krótko tylne partie ciała i pełna okrywa od talii aż po głowę. Pompony na stawach kończyn i ogonie.
3. Continental Clip - pełna okrywa na klatce piersiowej i żebrach, zad oraz kończyny ogolone. Na biodrach duże pompony, bransoletki wokół kostek.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Rasa ma tendencje do infekcji uszu, łzawienia oczu, kłopotów z układem trawiennym, zaburzeniami pracy serca, PRA (Progressive Retinal Atrophy) oraz IMHA (Immune Mediated Hemolytic Anemia).

• Zachowanie i charakter

1. Pudel toy to piesek żywy, wesoły, pełen temperamentu. Jest bardzo wrażliwy i czuły, a przy tym niezwykle inteligentny. Doskonale nadaje się do szkolenia, choć niewielu opiekunów korzysta z jego talentu do uczenia się. Lubi towarzystwo ludzi, jest przyjazny, chętny do zabawy, bardzo przywiązuje się do opiekunów. W stosunku do obcych zachowuje rezerwę. Nie szkolone osobniki mogą być zbyt szczekliwe, ale odpowiedni trening na pewno temu zaradzi.

Pudel miniaturowy

Pudel miniaturowy – rasa psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli.

• Historia gatunku

1. Przypuszcza się, że przodkami pudli były psy wywodzące się z psów pasterskich i myśliwskich.
2. Najstarsze wizerunki pudli pochodzą z XV wieku, z terenów dzisiejszych Niemiec i Hiszpanii. Pudle zostały rozpowszechnione na dworze Ludwika XV, gdzie były oznaką splendoru. Ówczesne zamieszanie wojenne, a także kontakty handlowe i dyplomatyczne, przyczyniły się do rozpowszechnienia i popularyzacji pudli w Europie zachodniej. Pudle od początku występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości.
3. Po pierwszej wojnie światowej populacja pudli w Polsce była nieliczna[potrzebne źródło]. We wrześniu 1948 roku zorganizowano I Ogólnopolską Wystawę Psów Rasowych we Wrocławiu, w której uczestniczyły dwa duże pudle, czarny i biały. W 1954 roku powstała w Warszawie sekcja pudla i chow-chowa, a 20 listopada 1960 roku został zorganizowany pierwszy przegląd tej rasy, w którym udział wzięło 40 pudli, w tym 20 dużych, 16 średnich i 4 miniaturowe.

• Budowa

1. Sylwetka pudla miniaturowego jest kwadratowa lub lekko prostokątna, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie.
2. Głowa jest długa o prostych liniach o kufie wąskiej, a nos o prostym profilu. Policzki przylegają, kości jarzmowe słabo zaznaczone, bruzda czołowa szeroka, wyraźnie zaznaczony grzebień potyliczny. Niepożądana jest głowa ciężka i masywna, jak też za bardzo spiczasta, krótka kufa, czy brak bruzdy czołowej i guzu potylicznego.
3. Uzębienie jest mocne i kompletne, zgryz nożycowy. Dopuszczalne są nieliczne braki w zębach przedtrzonowych. Wadami dyskwalifikującymi jest brak siekacza, lub więcej niż 2 przedtrzonowców, a także zgryz inny niż nożycowy.
4. Oczy są osadzone ukośnie, o kształcie migdałowym. Pożądane są jak najciemniejsze.
5. Uszy posiadają długi płat uszny, zwisają wzdłuż głowy, płaskie, pokryte długim włosem. Pożądane są sięgające do kącików warg, przylegające, niepożądane uszy osadzone z tyłu głowy.
6. Szyja jest mocna, łukowato wygięta za karkiem, przynajmniej średniej długości.
7. Tułów jest zwarty, prosty o krótkim grzbiecie i pojemnej klatce piersiowej, dobrze zaznaczone przedpiersie.
8. Ogon jest wysoko osadzony, w akcji noszony ukośnie. W większości krajów zachodnich obowiązuje całkowity zakaz wystawiania psów z obciętym ogonem. Sędziowie z tych krajów oceniają psy zgodnie z konwencją Europejską.
9. Kończyny przednie są proste, równoległe, dobrze umięśnione.
10. Kończyny tylne oglądane z tyłu są równoległe, dobrze kątowany staw skokowy
11. Udo jest dobrze umięśnione
12. Łapy są bez wilczych pazurów, o stopach niewielkich i mocnych w kształcie krótkiego owalu
13. Ruch jest lekki i harmonijny

• Szata i umaszczenie

1. W nomenklaturze FCI dopuszczone są tylko kolory jednolite: biały, czarny, srebrny, morelowy ("apricot"różne odcienie), brązowy. W USA dopuszczalne są wszystkie kolory i ich kombinacje. Kolor niezdecydowany lub znaczenia są dyskwalifikujące w trakcie wystawiania. Szata jest w charakterystyczny sposób skręcona lub sznurowata. Obfita, wełnista, elastyczna, sierść tworzy po rozczesaniu jednolite runo na całym ciele. Ze względu na sposoby układania i strzyżenia pudli wyróżnia się fryzury takie jak:
2. lew amerykański – sylwetka psa wpisana w kwadrat., długa szyja podkreślona odpowiednim wymodelowaniem partii grzbietowej. Kufa w kształcie wydłużonego prostokąta. Na przednich i tylnych kończynach oraz w partii lędźwiowej i na ogonie ufryzurowane pompony. Do gołe skóry ostrzyżone są brzuch, kończyny przednie z wyjątkiem nadgarstków, kończyny tylne z wyjątkiem śródstopia, łapy, nasada ogona, zad, kufa, policzki, podgardle. Partie ciała pokryte długim włosem to głowa, uszy, kark i część grzbietu.
3. lew kontynentalny – fryzura klasyczna jest to najstarsza, użytkowa fryzura pudla. Wygląd fryzury taki jak przy strzyżeniu na lwa amerykańskiego, tylko bez pomponów w części lędźwiowej i na ogonie
4. puupy clip – sylwetka psa wpisana w kwadrat. Długa szyja podkreślona odpowiednim strzyżeniem partii grzbietowej. Kufa w kształcie wydłużonego prostokąta. Na przednich i tylnych kończynach zostawiamy długi włos. Partie ciała ostrzyżone prawie do gołej skóry to brzuch, łapy, nasada ogona, kufa, policzki, podgardle. Partie ciała pokryte długim włosem: głowa, uszy, kark i część grzbietu; partie ciała pokryte odpowiednio modelowanym włosem: szyja, tylna część grzbietu, łapy; włos strzyżony w formie pomponów: ogon.
5. federał – sylwetka psa jest wpisana w kwadrat. Sierść długa na łapach, głowie i ogonie, krótsza na korpusie. Partie ciała ostrzyżone prawie do gołej skóry: brzuch, stopy, nasada ogona, kufa, policzki, podgardle; partie ciała pokryte długim włosem: łapy, głowa, uszy; partie ciała pokryte odpowiednio modelowanym włosem o długości 1-4 cm: szyja, korpus; włos strzyżony w formie pomponów: ogon.

• Skóra i pigmentacja

1. Skóra jest elastyczna, miękka, przylegająca i bez fałd. U pudli czarnych, brązowych, szarych kolor skóry jest taki jak barwa umaszczenia, u białych pudli natomiast skóra jest srebrzysta. Pigment ciemny występuje na powiekach, wargach, nosie, dziąsłach oraz podniebieniu. U pudli brązowych i morelowych może być jaśniejszy. Różowe przebarwienia, u pudli białych, czarnych i srebrnych kolor inny niż czarny jest wadą.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Pielęgnacja sierści jest czasochłonna i musi być wykonywana regularnie.
2. Zapalenie Ucha Wystepuje u Pudli cześciej niż u innych ras. Małożowiny Uszne są długie i cięzkie, a sierść zarastająca przewody słuchowe zatrzymuje wilgoć i woszczynę tworząc idealne środowisko dla rozwoju bakterii Zapalenie dziąseł jest częste u pudli , prawdopodobnie z powodu składu sliny. Odpowiednia pielęgnacja zębów w domu, czyszczenie ich i prawidłowa dieta są bardzo ważne dla utrzymania higieny pyska i zapobiegania infekcjom. Zęby mogą wymagać usuwania kamienia przez lekarza weterynarii. Choroba Legg-Perthesa-Clave'a to zaburzenie rozwoju głowy i szyjki jednej lub obu kości udowych, zwykle u pudli miniaturowych i Toy. Martwica wierzchołka kości udowej powoduje ból w obrębie stawu biodrowego. Chociaż podawanie leków moze pomóc we wczesnym stadiach, często niezbędna jest operacja chirurgiczna zaatakowanego fragmentu kości. Padaczka wystepuje zwykle u miniaturowych pudli. Pies ma nagłe ataki drgawek trwające po kilka minut , zazwyczaj szybko wraca do siebie, chociaż czasami moze być osowiały i nieswój przez kilka godzin. Leki przeciwdrgawkowe zazwyczaj przynoszą pewną poprawę. Choroba von Willebranda – dziedziczna choroba komórek śródbłonka naczyń krwionośnych; wiadomo że czasami wystepuje u pudli, prowadząc do nagłego i niekontrolowanego krwawinia. Zwichniącie rzepki Postepujacy zanik siatkówki

• Zachowanie i charakter

1. Pudel miniaturowy to aktywny, żywy, wręcz ciekawski pies, potrzebujący ciągłego kontaktu z człowiekiem.

• Użytkowość

1. Dawniej wykorzystywano pudle do szukania trufli, czy aportowania zwierzyny z wody. Obecnie jest to pies rodzinny i reprezentacyjny.

• Popularność

1. Obecnie jest rasą znaną, ale mało popularną. Najliczniej reprezentowane na wystawach są odmiany małe (pudle miniaturowe, oraz coraz liczniejsze pudle toy).

• Ciekawostki

1. Pierwszym polskim pudlem był Bielik królewicza Zygmunta, późniejszego Zygmunta Starego.

Pudel średni

Pudel średni - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli.

• Historia gatunku

1. Rasa pudli należy do grupy psów pochodzących od psa pierwotnego Canis familiaris intermedius. Był to pies średniej wielkości, o typowych „psich” cechach. Jego szczątki pochodzące z epoki brązu (ok. 1600 lat p.n.e.) odnaleziono w Szwajcarii, Austrii i Czechach W Europie pudle (ang. poodle, barbette) są znane od kilkuset lat. Ich nazwa pochodzi od starogermańskiego słowa "puddeln", co oznacza pluskać się w wodzie. Prawdopodobnie rasa pudli powstała w XV w, gdyż wtedy powstały jego pierwsze wizerunki w sztuce. Nie jest jasno sprecyzowane, który z trzech krajów - Francja, Niemcy czy Hiszpania, jest ojczyzną rasy.
2. Duży wpływ na rozpowszechnienie i popularyzacje pudli w Europie Zachodniej miał styl życia władców i arystokracji, przemarsze wojsk, kontakty handlowe i dyplomatyczne. W Polsce za pierwszego pudla uznaje się Bielika. Był to pudel królewicza Zygmunta (późniejszego Zygmunta Starego). Bielik był na tyle znany, że Jan Matejko umieścił go na obrazie "Podniesienie dzwonu Zygmunta", pomimo tego, że pudel nie był już świadkiem tego wydarzenia.
3. Przełom XVIII i XIX wieku okazał się wielkim odkryciem dla miłośników psów w Europie zachodniej. W latach tych zapoczątkowano nowy sport kynologiczny, polegający na pokazie użytkowania, wystawie psów rasowych, podczas których oceniano zgodność z wzorcem i piękno pokroju rasy. W dodatku okres ten zainicjował zakładanie wielkich hodowli, systematyzacje ras. Od samego początku pudle występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości. W 1886 r. w Anglii powstał Pierwszy Klub Pudli. Kolejne otwarto m.in. w Niemczech (1893 r.) i Francji (1922). Cesarsko-Galicyjskie Towarzystwo Gospodarcze zapoczątkowało sport wystawienniczy i tworzenie organizacji kynologicznych w Polsce dopiero po II połowie XIX w.
4. Po I Wojnie Światowej i odzyskaniu niepodległości powstały zrzeszenia kynologiczne. Hodowcy i miłośnicy rasy- pudel, zrzeszeni byli w Polskim Związku Hodowców Psów Rasowych w Warszawie. W literaturze i czasopismach kynologicznych tamtego okresu uznawano pudle za rasę zasiedziałą, zadomowioną i tak powszechną, że nikt tego stanu specjalnie nie akcentował. II Wojna Światowa przerwała działalność polskiej kynologii. W dodatku podczas wojny prawie wszystkie jego dokumenty zostały zniszczone. Po skończeniu wojny, choć w trudnej sytuacji politycznej i gospodarczej kraju, kilka osób powoli zaczęło reaktywować związek kynologiczny. W 1948 roku powstały pierwsze oddziały Związku w Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu, Inowrocławiu, Katowicach i Bydgoszczy oraz ukazał się pierwszy numer "Psa". II Wojna Światowa przyniosła wielkie spustoszenie w rasie. Z biegiem czasu liczba pudli wzrastała.
5. W Warszawie zaprzyjaźniona grupa ludzi m.in. K. Kułakowska, W. Sarnecka, A Rakoczy, państwo Kierstowie, Kulikowscy, Piotrowscy, Michałowscy doszli do wniosku, że należy rozpowszechnić rasę pudla. Zaczęto je popularyzować jako idealnego psa domowego, łatwego w hodowli i wychowaniu o niepowtarzalnym uroku i wspaniałym charakterze, niosącym radość, ukojenie, wierność i wszystko, co może dać człowiekowi obcowanie z psem. Nie było to łatwe zadanie. W tamtych czasach psy były hodowane wyłącznie z przeznaczeniem obronnym lub myśliwskim. Pudel zaś dostrzegany był jedynie za psiego panicza, z którym nie chciano się pokazywać. Zanikło wtedy pierwotne przeznaczenie tej rasy. Pudle u początku swego istnienia były wyspecjalizowanymi psami myśliwskimi do polowań wodnych. W 1954 roku również w Warszawie powstała sekcja "pudla i chow-chow", której celem było skupienie miłośników ras. Udzielono wtedy wskazówek, dotyczących żywienia, wychowania, pielęgnacji. Ponadto zorganizowano pokazy rasy i kursy strzyżenia psa. Dwa lata później (1956 r.) po raz pierwszy wydano bezpłatnie rozdawane broszurki pt. Pudel - wzorzec i pielęgnacja. Pierwsza Specjalna Wystawa Pudli odbyła się 20 XI 1960 roku. Pudle stawały się coraz bardziej znaną i lubianą rasą, pozyskującą wielu sympatyków i miłośników.
6. Obecnie w Polsce jest mało hodowli pudli, ale znajdują się one głównie w rękach pasjonatów. Prowadzone są na wysokim, światowym poziomie, co potwierdzają tytuły Zwycięzców Wystaw Międzynarodowych, Zwycięzców Grup i Best In Show oraz sięganie po najwyższe tytuły i lokaty na Wystawach Światowych i Europejskich. Dodatkowo rasa pudli ma osiągnięcia na polu zawodów kynologicznych.

• Szata i umaszczenie

1. Szata pudli jest gęsta, wełnista, kędzierzawa tworząca po rozczesaniu runo jednolite na całym ciele. Umaszczenie pudli powinno być jednolite, bez łat czy plam. Można wyróżnić pięć rodzajów umaszczenia pudli:
2. biały,
3. czarny,
4. brązowy - czysty, dość ciemny, jednolity i ciepły odcień, który nie może przechodzić w kolor beżowy ani jaśniejsze kolory. Maść nie może również zbliżać się do czystej czerni, tzn. nie może być przesadnie ciemnobrązowa lub ciemno purpurowa,
5. srebrny - nie może przechodzić w czerń lub biel,
6. morelowy (apricot) musi być jednolity. Nie może być zbliżony do koloru beżowego lub kremowego, ani rudego, kasztanowego, brązowego lub ich odcieni.
7. Należy zwrócić szczególna uwagę na fakt, że włosy (nie sierść!) pudli nie wypadają, ani nie linieją. Należy je zatem co jakiś czas czesać i strzyc. W dodatku włos jest odporny na zabrudzenia i nie powoduje wydzielania się psiego zapachu.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Cieszą się opinią psów zdrowych i odpornych na choroby oraz długo żyjących. Pudle wymagają szczególnej pielęgnacji. Podstawę stanowi czesanie, które powinno być wykonywane często, ale nie codziennie. Uzależnione jest od wielu czynników m.in. rodzaju szaty, długości włosa, wieku psa oraz pogody. Cała ta czynność jest czasochłonna, gdyż włosy należy rozczesywać bardzo dokładnie. Pielęgnacja psa nie musi być jednak czynnością męczącą. Aspektem, który często nadmieniany jest za pozytywny w tej gestii, jest fakt, iż czesanie psa może stać się dla właściciela chwila relaksu, bliskiego kontaktu z pupilem, co stanowi rodzaj dogoterapii. Oprócz czesania konieczna jest kąpiel psa, aby wyglądał efektownie i miała błyszczący włos. Po kąpieli pudle suszy się suszarką. Najlepiej jeśli posiada ona duży podmuch powietrza. Ogólną zasadą jest suszenie, mające na celu wyprostowanie włosa, bo tylko wyprostowany włos można w miarę równo przyciąć w trakcie późniejszego strzyżenia. Kędzierzawy włos pudla trzeba wyprostować co umożliwia suszenie pod suszarką w trakcie którego rozczesuje się włos na przemian szczotką lub grzebieniem. Włos dzieli się na pasma i od samej skóry kieruje strumień powietrza, niemalże wzdłuż włosa ku ich końcom tak, aby strumień suszarki go delikatnie rozwiewał, a nie kołtunił. Włos musi dokładnie wyschnąć ponieważ minimalna wilgoć skręci go z powrotem. Szczególna uwagę należy zwrócić na miejsca trudno dostępne tj. np. za uszami. Należy także dbać o oczy i uszy pudla. Oczy pudli podobnie jak pekińczyków często mogą ropieć i łzawic. Wtedy przemywamy je zwilżonym gazikiem. Nie zaleca się przemywania herbatą, gdyż to może doprowadzić do przebarwienia włosa. Uszy pudli wymagają częstej pielęgnacji, która polega na wyskubywaniu włosów (jest to bezbolesne dla psa, ale trzeba go do tego przyzwyczaić) oraz czyszczeniu uszów okrężnymi ruchami w celu usunięcia nadmiaru brązowej wydzieliny. Jeżeli pies choruje na zapalenie uszu, lekarz weterynarii zaleca stosowanie kropel, które wkraplamy do zewnętrznego przewodu słuchowego, a potem rozsmarowujemy przez chwilę podstawę ucha, aby rozprowadzić lek do środka. Istotną gestię w pielęgnacji stanowi także aspekt żywieniowy. Pudle chętnie spożywają dobrej jakości suchą karmę, która daje zadowalające efekty.

• Zachowanie i charakter

1. Do najczęściej wymienianych cech charakterystycznych pudli można zaliczyć:
2. inteligencję,
3. czujność, ale nie agresywność,
4. radosny sposób bycia,
5. wierność,
6. oddanie właścicielowi,
7. otwartość.
8. posiadają niezwykłe zdolności uczenia się,
9. źle reagują na długą nieobecności domowników,
10. oddane właścicielowi,
11. często podlegają nastrojom właściciela,
12. podporządkowują się oczekiwaniom właściciela,
13. nieustannie domagają się pieszczot i czułych słówek,
14. mało szczekliwe,
15. w stosunku do obcych zachowują się obojętnie,
16. lubią spacery, lecz nie mają skłonności do uciekania,
17. długie lata są pełne werwy i zawsze skore do zabawy,
18. łatwo przystosowują się do nowych warunków,
19. harmonijnie zbudowane, sprawiające wrażenie eleganckich i dumnych.

• Użytkowość

1. Pudle u początku swego istnienia były wyspecjalizowanymi psami myśliwskimi do polowań wodnych. Zbyt gęste włosy pudla podczas pływania nasiąkały wodą, przez co trudno było się psu poruszać. Wymyślono więc fryzurę w której włosy chroniły tylko najważniejsze części ciała (płuca, stawy, nerki, głowę oraz pozostawiono 'kitkę' na ogonie, aby pies był widoczny gdy nurkuje). Obecnie są to typowe psy do towarzystwa.

• Popularność

1. Najpopularniejszymi miłośnikami i właścicielami pudli byli: Karol Wielki, Beethoven, Maria Callas czy Annelise Rothenberger. Możliwe, że to właśnie dzięki inteligencji i posłuszeństwu pudle są tak lubianą rasą. Za potwierdzenie tego faktu, może służyć zajęte miejsce pudli w rankingu psów pod kątem inteligencji użytkowej i posłuszeństwa, gdzie wśród 79 ras pudel jest na drugim miejscu po Border Collie. Bokser np. znalazł się w na miejscu 48, a Mastif na 72 miejscu.

Pudel duży

Pudel duży - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli.

• Historia gatunku

1. Słowo pudel w języku starogermańskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii, skąd sprowadzano na stary kontynent średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie (czyli włosie pierwotnym dla pudla), który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy (dowodnymi) odpowiednio strzyżono. Nieprzypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.

• Szata i umaszczenie

1. Dopuszcza się umaszczenie czarne, szare (srebrne), białe, brązowe, morelowe, od niedawna także uznawane są psy czerwone, a w Stanach Zjednoczonych właściciele nie mają przeszkód w wystawianiu pudli np. o maści izabelowej.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka

• Zachowanie i charakter

1. W polowaniach ceniono jego zaciętość i upór. Są to psy towarzyskie.

• Użytkowość

1. Pies wykorzystywany dawniej do polowań, głównie na ptactwo wodne, dziś pełni przeważnie funkcje reprezentacyjne. Istnieją pudle, które dobrze nadają się do pracy z chorymi i niepełnosprawnymi ludźmi. Fakt ten pozwala je uznać za rasę nie tylko reprezentacyjną, ale i pomocną w terapii chorych

• Utrzymanie

1. Ze względu na specyfikę włosa u tej rasy (podszerstek wyrasta ponad włos okrywowy, zwija się przez to spiralnie lub tworzy kędziory), aby uzyskać pożądany wygląd konieczna jest regularna i staranna pielęgnacja.

• Popularność

1. W Polsce jest to rasa mało popularna.

PEKIŃCZYK

Pekińczyk – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków.

• Historia gatunku

1. Pekińczyk jest rasą wyhodowaną w Mandżurii. Do połowy XIX wieku rasa ta znana była wyłącznie w Chinach, gdzie pekińczyki hodowane były jako psy świątynne. Według chińskich wierzeń drobna budowa pekińczyka pozwalała mu łatwo gonić i chwytać pojawiające się w świątyniach demony, a ich waleczne serce - bez trudu stawiać czoła nawet najpotężniejszym złym duchom. Inna legenda wspomina, że pekińczyki miały być owocem miłości lwa do małpki, który to związek został pobłogosławiony przez samego Buddę. Po lwach pekińczyki miały odziedziczyć swoją szlachetność, a po małpce - nietypowy krok. Psy powstałe z tego związku towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy.
2. Pekińczyk był uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo, jego kradzież karana była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu, a mniejsze osobniki noszone były jako maskotki w dworskich rękawach. Ostatnią miłośniczką i hodowczynią pekińczyków była cesarzowa Cixi (zmarła w 1911 roku).
3. Pekińczyki pochodzą od azjatyckich wilków, a ich rasa - na podstawie analiz DNA - uznawana jest za jedną z najstarszych na świecie. Pekińczyki posiadają wspólne korzenie z shih tzu, długowłosym chihuahua, mopsem i papillonem.

• Pekińczyki w Europie

1. Pekińczyki pojawiły się w Europie ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków. Pięć sztuk (cztery suki i jeden pies) osobników tej rasy ocalono i trafiły one do Anglii. Jeden z nich, beżowo-biała suka, został podarowany przez porucznika Dunne'a królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Kolejne dwa, rudy pies imieniem Schlorff oraz biało-czarna suka Hytien, trafiły w ręce siostry admirała Johna Hayn'a, hrabiny von Wellington. Sir George Fitzroy, służący pod admirałem Haynem, zabrał dwie pozostałe suki i przekazał swym kuzynom, księciu i księżnej Richmond i Gordon. Te dwa pekińczyki dały początek hodowli "Goodwood", znanej później na całym świecie. Wszystkie pięć pekińczyków było odmianą drobną, "rękawkową" (sleeve), w odróżnieniu od osobników przywożonych w późniejszym okresie.
2. Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy przekazano do Niemiec i Holandii, a także do Ameryki.

• Pekińczyki w Polsce

1. Pierwsze pekińczyki dotarły do Polski przed rokiem 1925, ponieważ na odbywającej się wówczas Wszechpolskiej Wystawie w Warszawie były dwa i to różnych właścicieli. W wydanej w 1928 roku książce Maurycego Trybulskiego pt. "Psy, rasy, hodowla, tresura i leczenie" napisano: "Hodowlę piesków pałacowych posiada u nas p. Vostrakowa w Warszawie" - a więc istniała już hodowla. W 1928 roku Maria Bruner sprowadziła z Australii psa Togo, który trwale zaznaczył się w hodowli okresu międzywojennego. Polskie pekińczyki przetrwały II wojnę światową i na pierwszej powojennej wystawie w 1948 roku wystąpiły trzy pekińczyki z hodowli okresu międzywojennego - m.in. Sing Tsar i Hoan-go z hodowli "of White Cottage". W latach siedemdziesiątych we wszystkich oddziałach związku hodowców zarejestrowanych było 800 - 900 pekińczyków

• Budowa

1. Posiadają krótki, choć dobrze zbudowany, zwłaszcza w przedniej części, tułów. Głowa duża, szeroka, spłaszczona między uszami. Pysk szeroki i pomarszczony, profil zdecydowanie spłaszczony, kufa czarna. Oczy szeroko rozstawione, okrągłe, ciemne. Uszy w kszatłcie serca, opadające, z obfitymi frędzlami. Kończyny krótkie, tylne o lekkim kośćcu, przednie - o wygiętych kościach przedramienia. Łapy duże, płaskie, o wywiniętych przednich palcach. Ogon zawinięty nad grzbietem, wysoko osadzony, zawinięty w jedną stronę. Szczególnie cenione są: czarna maska oraz okulary wokół oczu.

• Wadami w budowie u pekińczyków są:

1. wystający język,
2. oczy z niebieską tęczówką,
3. cielisty nos,
4. zgryz krzyżowy,
5. tyłozgryz,
6. otwarty przodozgryz,
7. za wysoko bądź za nisko osadzone uszy,
8. odstające łokcie,
9. zbyt proste przednie kończyny,
10. stromy, iksowaty bądź beczkowaty tył,
11. opadający bądź za bardzo zakręcony ogon.

• Szata i umaszczenie

1. Przeważnie posiadają długi włos, prosty, bujny. Gruby podszerstek. Wyraźna kryza występuje wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon oraz palce powinny mieć obfite pióra. Kolorystycznie mogą występować wszystkie rodzaje umaszczenia oprócz albinotycznego. W przypadku łat oba kolory muszą występować na tułowiu bez wyraźnej przewagi któregokolwiek z nich. Kłąb powinien być biały.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Psy wymagają częstego czesania, nie wymagają jednak strzyżenia. Gubienie sierści jest dosyć znaczne. Mają małe wymagania co do ruchu i pokarmu. Schorzenia jakie są możliwe u tej rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, zadyszka, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami dość znacznie).

• Zachowanie i charakter

1. Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie a także właściciela, zaliczane są do psów odważnych i walecznych.

• Użytkowość

1. Współcześnie pekińczyki pełnią funkcje reprezentacyjne i są psami do towarzystwa.

Mastif hiszpański

Mastif hiszpański – jedna z ras psów należąca do molosowatych w typie górskim.

• Historia gatunku

1. Pierwsze pisemne wzmianki o "mastifie iberyjskim" pochodzą z I wieku naszej ery. Autorzy wspominający tego psa to: Pliniusz (Historia Naturalis), Apulejusz oraz Wergiliusz. Wychwalano ich zdolności obronne majątku oraz stad zwierząt hodowlanych. W pierwszej połowie XVII wieku wydano książkę o tematyce myśliwskiej, gdzie wspomina się mastify, jako ciężkie psy gończe. W starych pieśniach pasterzy z Estremadury w Hiszpanii można spotkać przewijające się motywy o niełatwym życiu mastifów wśród ubogich owczarzy.

• Użytkowość

1. Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak i w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się także go jako psa w służbie wojskowej.

• Szata i umaszczenie

1. Czarne, czerwone rudawe, płowe z nalotem w różnych odcieniach, a także pręgowane, czarne lub rudawe z białymi znaczeniami.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy.

• Ciekawostki

1. W 1740 roku w Madrycie została wydana książka Alonsa de Herrera pod tytułem "Agricultura General". Znajdują się w tym dziele fragmenty mówiące o wskazówkach jakimi należy się kierować przy doborze najlepszych osobników tej rasy. Selekcji dokonywano nie tylko ze względu na wygląd, ale równie istotne były cechy charakterologiczne. Testowano szczenięta m.in. pod kątem wytrzymałości (podnoszenie za uszy, które szczeniak musiał przejść bez skamlenia) oraz orientacji (odsuwanie młodych od matki, wygrywało to które najszybciej znalazło do niej powrotną drogę).

Mastif tybetański

Mastif tybetański – rasa psów należąca do molosowatych w typie górskim

• Historia gatunku

1. Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia i historii mastifa tybetańskiego dlatego, że Tybet był krajem pozostającym w dużej izolacji wobec innych kultur. Rodzima nazwa – Do khyi – oznacza "trzymanego na uwięzi". Oddaje ona użytkowość tego psa, który w nocy strzegł stad zwierząt hodowlanych i dobytku, a w ciągu dnia, ze względu na swoją agresywną postawę wobec obcych, musiał być wiązany u wejścia do namiotu. Starożytni autorzy (Arystoteles, Megasthenes) przytaczają opisy "psów indyjskich" odpowiadające dogowi tybetańskiemu, który z górzystych rejonów Tybetu trafił do Indii. Stąd rozprzestrzenił się na tereny Persów i Asyryjczyków. Według opinii takich badaczy jak Croxton-Smith, Hauck lub Hancock nazwa mastif jest myląca, a oni sami nazwaliby go jako "tybetańskiego psa pasterskiego i owczarskiego". Ze względu na funkcjonalność porównywali Do khyi do takich górskich ras jak: kuwasz, berneński pies pasterski czy karabasz. Na przestrzeni wieków, na terenach górzystych zarówno Azji jak i Europy, wyewoluowały podobne cechy fenotypowe dla wielu ras psów kształtujących się niezależnie od siebie. Selekcja osobników ras górskich odbywała się drogą naturalną (eliminacja osobników powstałych z chowu wsobnego posiadających trwałe defekty), jak i na skutek ingerencji człowieka (preferowane psy o konkretnym zestawie cech charakterologicznych i fizycznych). Stąd podobieństwo niektórych ras nie wynikające z kontaktów cywilizacyjnych różnych kultur, lecz z podobieństwa warunków bytowania. To było powodem błędnych hipotez, takich jak ta, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich psów dogowatych. Fascynacja tym psem ludzi z czasów starożytnych spowodowała, że był obiektem wielu prac artystycznych (rzeźb, wizerunków). To m.in. na ich podstawie naukowcy toczą współczesny spór na temat cech łączących Do khyi z innymi psami molosowatymi.

• Budowa

1. Oczy – brązowe, średniej wielkości są głęboko osadzone
2. Uszy w kształcie serca, opadające
3. Szyja silna, ze zwisającym podgardlem
4. Tułów masywny
5. Mocne kończyny o silnym kośćcu
6. Ogon długi, zakręcony na zad

• Szata i umaszczenie

1. Włos długi, prosty, układający się w kryzę, puszysty na ogonie, podszerstek jest gęsty. Umaszczenie dopuszczalne od intensywnie czarnego, po podpalane i brązowe (złotobrązowe), także szare z podpalaniami. Wiele psów posiada znaczenia w barwie rudobrązowej nad oczyma, na klatce piersiowej i łapach, zwane "płomieniem".

• Zachowanie i charakter

1. Mastif tybetański jest psem o żywym temperamencie, z tendencją do dominacji. Należy od początku hodowli psa tej rasy postępować zdecydowanie i konsekwentnie, a mimo to po dłuższym okresie wychowywania może mieć skłonności np. do niepohamowanej chęci zabawy. Wykazuje czujność i odwagę w gospodarstwie domowym, nieufność wobec obcych. Osobniki żyjące w Tybecie są wychowywane na psy bardzo ostre w sygnalizowaniu i reagowaniu na niebezpieczeństwo, bądź na potencjalnych intruzów. Wynika to z występowania tam specyficznych warunków geograficznych i społecznych (duże odległości między domostwami, stosunkowo mała liczba sąsiadów, a wysokie ryzyko grabieży ze strony grasujących band). W wyniku odpowiedniego wychowania pies ten może być psem spokojnym, chętnie dostosowującym się do poleceń, bez oznak agresji. Warunkiem udanego kontaktu z psem jest dobra znajomość i akceptacja w pełni jego charakteru.

• Popularność w Polsce

1. Mało rozpowszechniona rasa, chociaż coraz częściej spotykana

• Ciekawostki

1. Wygląd mastifa tybetańskiego miał dla ludzi Tybetu znaczenie psychologiczno-mistyczne. Wierzyli, że podpalane znaczenia nad oczami, są dodatkową parą oczu, strzegącą ich przed niebezpieczeństwem w czasie snu psa.

Mastif pirenejski

Mastif pirenejski – jedna z ras psów, należąca do grupy molosowatych, zaklasyfikowana w typie górskim.

• Historia gatunku

1. Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Żyły one ok. 3000 lat temu na Półwyspie Iberyjskim (przywiezione zostały przez Fenicjan). Wówczas dzielono je na:
2.     mastify z Nawarry
3.     mastify z Aragonii
4.     mastify z Kastylii
5.     mastify z La Manchy
6.     mastify z Estremadury
7.     mastify z León
8.     mastify pirenejskie
9. Mastif hiszpański pochodzi z południowych zboczy Pirenejów.
10. Mastif istniał w Hiszpanii już najprawdopodobniej w czasach przedchrześcijańskich. Słowo mastin ma dwa źródła. Pierwsze wywodzi się z łacińskiego słowa masuentus oznaczającego tyle, co oswojony, łagodny, udomowiony. Drugim źródłem nazwy jest również łacińskie słowo mastibe oznaczające pasterza stad. Fakt ten, świadczyć może o bardzo starym pochodzeniu mastifa. Pierwsze wzmianki dotyczące mastifa iberyjskiego pojawiają się już u Wergiliusza pomiędzy 70 a 19 rokiem p.n.e. (wskazówki na temat odżywiania), a następnie u Pliniusza Starszego około 23-79 roku n.e., czy u Collumelli w I wieku n.e.
11. Około roku 1946, Hiszpanie zaczęli kojarzyć między sobą poszczególne typy mastifa. Psy, które charakteryzowały się krótkim włosem skojarzono z mastifem hiszpańskim, a długowłose z rasą mastif pirenejski. Chociaż pierwotnie chodziło o tego samego psa, rasa została podzielona na francuskiego pirenejskiego psa górskiego i hiszpańskiego mastifa pirenejskiego.

• Wygląd

1. Bardzo duży pies ponad przeciętnego formatu i średnich proporcjach. Jest harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny. Mocna kość. Mimo swej wielkości nie może sprawiać wrażenia ociężałego lub topornego. Jego włos nie jest przesadnie długi. Przy średnich proporcjach długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie.

• Budowa

1. Masywny i mocny pies. Klatka piersiowa jest bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Rasa ta ma silne, grube nogi oraz szerokie łapy o twardych podeszwach. Głowa duża, mocna, umiarkowanie długa. Proporcje mózgoczaszki do kufy: 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.

• Szata i umaszczenie

1. Gruba, gęsta, umiarkowanie długa. Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym).

• Zachowanie i charakter

1. Mastif pirenejski jest psem spokojnym i inteligentnym. W stosunku do obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.

Mastif japoński - Tosa inu

Tosa (jap. tosa-inu lub tosa-ken; pol. pies tosa) – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym. W Polsce jest rasą mało znaną.

• Historia gatunku

1. Tosa wywodzą się z Japonii, gdzie były wykorzystywane do walk psów. Stąd ich pełna nazwa japońska tosa-tōken (psy do walki - tosa). Walki te miały szczególnie długą tradycję na wyspie Sikoku.
2. W połowie XIX w. (restauracja Meiji) rząd Japonii otworzył granice. Z Europy przybywały psy. Japończycy zauważyli, że tosa-inu różnią się od typowych psów bojowych. Były drobne i niewielkie. Toteż zaczęto kojarzyć je z innymi rasami bojowymi. Tosa powstały ze skojarzeń japońskich szpiców bojowych z europejskimi mastifami i buldogami, dogami niemieckimi, pointerami, bernardynami, bulterierami i dogue de Bordeaux.
3. W walce psy dążyły do obezwładnienia przeciwnika. Były dyskwalifikowane za szczekanie, a walkę kończono, gdy któreś zwierzę zostało zranione do krwi. W 1910 walki zostały zakazane i rasa była zagrożona wymarciem. W czasie II wojny światowej najlepsze tosa-inu wysłano na północ Japonii, gdzie rasa przetrwała.
4. Obecnie w Japonii walki psów tosa są legalne, uznawane za dziedzictwo narodowe. Jednak walki te podlegają określonym zasadom i nie są prowadzone do śmierci jednego z psów.

• Wygląd

1. Typowy przedstawiciel rasy jest duży i masywny. Ma szeroką klatkę piersiową, dość małe oczy i uszy. Kufa średnia, stop wyraźny. Włos jest krótki i przylegający; gęsty i twardy. Najczęściej spotkana jest tzw. barwa czerwona, płowa, apricot, pręgowana, czarna.

• Zachowanie i charakter

1. Psy rasy tosa są nieustraszonymi wojownikami. Dlatego muszą być od szczenięcia starannie socjalizowane, aby nie wyrosły na psy nieprzewidywalne. Trzeba je wychowywać łagodnie, ale konsekwentnie. Należy poświęcać czas na regularne, ale nieobciążające zbytnio spacery. W żadnym wypadku nie wolno zachęcać ich do agresywnych zachowań, gdyż nieokiełznane stają się niebezpieczne.
2. Swoich domowników traktują z dużą troską i miłością. Jest to pies posłuszny i oddany. Bardzo dobrze żyją z innymi, małymi czworonogami. Pomimo że zostały wyhodowane do walki to są bardzo delikatnymi i wrażliwymi psami.
3. Jest to rasa łącząca dwie zasadnicze cechy, których ludzie oczekują od psich towarzyszy: przyjazny dla otoczenia i kochający swoją całą rodzinę, z drugiej strony gotowy do obrony w każdej chwili.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Tosy żyją około 11–12 lat. Ze względu na dużą masę są narażone na dysplazję stawów biodrowych i skręt żołądka (powinny odpocząć przynajmniej dwie godziny po posiłku).

• Prawo

1. W Polsce rasa tosa inu została ujęta w wykazie ras psów uznawanych za agresywne.

Mastif duński - Broholmer

Broholmer – jedna z ras psów, należąca do molosów w typie dogowatym.

• Historia gatunku

1. Przodkami broholmerów mogły być molosy przywiezione do Danii z terenów Brytanii przez wikingów lub były nimi psy pochodzące z terenów Imperium Karolińskiego od psów rzymskich zwanych canes pugnaces. Prace archeologiczne prowadzone na Grenladii, w Norwegii oraz na wyspie Fyn wykazały, że na tamtejszych terenach, w dawnych osadach Wikingów hodowano psy w typie molosa. Dowodem na istnienie, w tamtejszych rejonach od czasów średniowiecza, psów molosowatych był także szwedzki Dalbohund, który wyginął pod koniec XIX wieku. Te skandynawskie zwierzęta były wykorzystywane przez człowieka głównie jako psy stróżujące dobytku i zwierzat hodowlanych, także brały udział w polowaniach na grubą zwierzynę.
2. Trudno jest ustalić, czy Broholmer jest spokrewniony z Dogiem niemieckim, czy jest jego przodkiem[1]. W okresie średniowiecza, kiedy spadło zapotrzebowanie na psy myśliwskie, mieszano psy w typie dogowatym z psami rzeźnickimi (zaganiającymi zwierzęta rzeźne na miejsce ich sprzedaży) bullenbeiser, aby zwiększyć masę tych zwierząt i walory reprezentacyjne. Silnie zbudowane psy dworskie występowały w połowie XVI wieku, podczas panowania królów z dynastii Oldenburgów. Do szczególnego rozwinięcia hodowli masywnych psów duńskich przyczynił się głównie Fryderyk VI.
3. W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął poszukiwania odpowiednich reprezentantów w typie rasy oraz planowaną jej hodowlę. Nazwa rasy wzięła się od zamku Broholm – posiadłości hrabiego, znajdującej się na wyspie Fionia. Hodowlę mastifów duńskich, prowadziło także zoo w Kopenhadze (1859-1929). Łącznie urodziło się tam około 200 szczeniąt, opisywanych jako osobniki jasne, ciężkie i masywne. Na poczatku XX wieku hodowano także czarne Broholmery w Tivoli, w Kopenhadze. Preferowano tam osobniki u maszczeniu czarnym, ze względu na pełnione przez nie funkcjie stróżująco-obronne. Do roku 1983 cała populacja Broholmerów, poddanych czystej hodowli od sześciu pokoleń, składała się w połowie z czarno umaszczonych osobników. Jednak w trakcie dalszych prac hodowlanych postanowiono, aby redukować udział tego rodzaju umaszcenia w hodowli. Do roku 1990 nie występowały już Broholmery czarne w grupie psów hodowlanych, jednak już w siedem lat później, aby odtworzyć ten typ umaszczenia wprowadzono do hodowli domieszkę krwi czarnego mieszańca w typie molosa. Pierwszy miot powstał z krycia tym mieszańcem zawierał trzy czarne samce[2].
4. W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku rasa jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku został zatwierdzony wzorzec rasy przez FCI, a od 2001 roku można sprzedawać psy tej rasy, z pewnymi ograniczeniami, do innych krajów.

• Wygląd

1. Broholmer jest silnym i masywnym psem o prostokątnym formacie sylwetki. Posiada dużą i szerką głowę, z szyją o luźnej skórze na niezbyt rozbudowanym podgardlu. Istotną proporcja dla tej rasy jest ta sama długość czaszki i kufy. Linia grzbietu jest prosta, z wyraźnie zaznaczonym kłębem. Ogon jest noszony poniżej niej, bez tendencji do tworzenia się na jego końcu pióra.

• Szata i umaszczenie

1. Szata jest krótka i twarda, z grubym podszerstkiem.
2. Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach

• Zachowanie i charakter

1. Jest psem pojętnym i łatwo poddającym się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.

• Użytkowość

1. W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i pies obronny

• Popularność

1. W Polsce pierwsze Broholmery pojawiły się w roku 2002, a do końca roku 2009 urodziły się już cztery mioty tej rasy psów. W sumie 38 szczeniąt.

• Ciekawostki

1. Wielkim miłośnikiem psów tej rasy był król Fryderyk VII oraz księżna Danner.

Mastif brazylijski - Fila brasileiro

Fila brasileiro – jedna z ras psów należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, psów szwajcarskich pasterskich i ras innych. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.

•  Historia gatunku

1. Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty[1]. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służyła jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników.

• Budowa

1. Mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla.

• Szata i umaszczenie

1. Spotykane są różne rodzaje umaszczenia, niedozwolone jest marmurkowe, łaciate, białe, czy z większym niż 1/4 udziałem bieli.

• Zachowanie i charakter

1. Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się ją osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, Fila nie cofnie się jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament Fili zmienia się drastycznie poza "jego" terenem – staje się bardziej spokojna i bierna. Wobec najbliższych czuła, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. Fila brasileiro to pies skoczny, wytrzymały i zwinny.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Należy szczotkować psa kilka razy w tygodniu. Odnośnie pożywienia, jako przedstawiciel molosowatych, charakteryzuje się wysokim zapotrzebowaniem. Racjonalne żywienie powinno zabezpieczyć przed skrętem żołądka. Nie nadaje się na stróża małych mieszkań, konieczne jest dostarczenie dużego wybiegu.

• Użytkowość

1. Nadaje się na psa stróżującego dzięki nieprzekupności i wrodzonej niechęci do obcych (po portugalsku "ojeriza")

• Popularność

1. W Polsce psy rasy fila brasileiro są rzadko spotykane.

• Ciekawostki

1. Fila charakteryzuje się inochodem (chodem wielbłądzim lub kocim). Dodatkowo zad ma umieszczony powyżej linii krzyża. Pomimo swojej wielkości i wyglądu jest psem bardzo zrywnym. Dzięki kątowaniu jest w stanie zmieniać natychmiast kierunki biegu.

Mastif neapolitański (Mastino napoletano)

Mastif neapolitański – jedna z ras psów, należąca do grupy sznaucerów i pinczerów, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich oraz psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji molosowatych w typie dogowatym.

•  Historia gatunku

1. Niemiecki Klub Molosów prezentuje mastifa neapolitańskiego jako "prastarą rasę psów hodowana w rejonach Wezuwiusza, przez tamtejszych chłopów". Klub przyjmuje, że psy tej rasy są potomkami dawnych bojowych psów rzymskich. Prócz pełnienia funkcji psa bojowego, służyły także jako psy służbowe i pociągowe. Z określeniem "prastara rasa" polemizuje Hans Räber, wskazując na brak jakichkolwiek wcześniejszych wzmianek o tym psie u dawnych kynologów tj: Strebel, Beckmann, Shaw, czy Zimmermann, autor "Lexikon der Hundefreunde". Po raz pierwszy mastif neapolitański zaistniał na wystawie psów w Mediolanie w 1914 roku. Zaprezentowano tam jednego psa o imieniu Drago, którego właściciel, Mario Monti, określał jako mastino italiano. W tym okresie nie istniał wzorzec psa określanego w ten sposób, chociaż sam Monti jak i Hauck (autor pozycji o rzadkich rasach psów) zaliczali psy z południowej części Włoch nazywane psami korsykańskimi jak i mastino napoletano do tzw. "psów rzeźnickich opisywanych już w 1550 roku". Zastrzegali także, że psy te nie prezentują ujednoliconego typu.

• Etymologia nazwy ras

1. Nie ma zgodności co do pochodzenia nazwy rasy i istnieją różne jej wersje. Jedna z nich, tłumaczy że nazwa ta powstała od słowa pochodzenia celtyckiego mast-tuin, oznaczającego pilnowanie domu. Według Diany Hornik (Sprawozdanie o molosach 1/88) nazwa mastino napoletano powstała od włoskiego tematu mast (pierwotna forma mast dostała się do Francji, Hiszpanii i Anglii wraz z Rzymianami) oznaczającego obwarowane miejsce. Doktor Albrecht, na którego powołuje się Strebel, wychodził z założenia, że formą podstawową jest łacińskie mixitivus oznaczającego mieszańca, lub według Reula (w "Les races des chiens" 1891 - 1994) massatinus oznaczającego domowy.

• Budowa

1. Wrażenie Ogólne : Duży, bardzo masywny i krępy pies. którego długość ciała jest większa od wysokości w kłębie. Długość tułowia jest większa o 10% niż wysokość w kłębie. Proporcje długości czaszki do długości kufy wynoszą 2:1.

• Szata i umaszczenie

1. Skóra gruba, obfita i luźna na całym ciele, szczególnie na głowie, gdzie tworzy liczne fałdy i zmarszczki i na spodniej części szyi, gdzie tworzy podwójne podgardle. Szata : Włos: Krótki i twardy, gęsty, wszędzie tej samej długości, jednolicie gładki, cienki - długości nie większej niż 1,5 cm. Nie może wykazywać tendencji do tworzenia się frędzli. Umaszczenie: Kolory preferowane: szary, ołowiano-szary i czarny, ale także brązowy, płowy i intensywnie płowy (czerwień jelenia), czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Wszystkie te kolory mogą być pręgowane; dopuszczalne jest umaszczenie orzechowe, gołębie (jasnoszare) i izabelowate.

• Zachowanie i charakter

1. Psy tej rasy są łagodne i zrównoważone, ale sprowokowane walczą bezkompromisowo. Nawet jeżeli są wychowywane konsekwentnie i z intuicją, nigdy nie będą wybitnie posłuszne. Czujne, zwinne, szybkie. U niektórych osobników może powstać problem z odpowiednim wychowaniem.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Pies ten wymaga czasochłonnej hodowli, uciążliwe może również być obfite ślinienie.

• Popularność

1. W Polsce rasa jest rzadko spotykana.

• Ciekawostki

1. Mastif ten nie należy jeszcze do przerasowanych, aczkolwiek niektórzy nieuczciwi hodowcy zaczęli kilka lat temu hodować psy z poważnymi wadami anatomicznymi. W 1946 malarz Piero Scanziani założył związek kynologiczny tej rasy i zaczął ratować ją przed wyginięciem.

Mastif angielski

Mastif angielski – jedna z ras psów należąca do molosowatych w typie dogowatych.

•  Historia gatunku

1. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Psy te ze względu na swoją siłę i masę były przystosowywane do walki. Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian pies ten stał się popularny ze względu na siłę. Psy były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach. Walczyły m.in. z lwami, tygrysami, bykami.
2. W XVII-wiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak "reaktywować" rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, a po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA.

• Budowa

1. Mocna i masywna. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie. Aicama Zorba of La Susa z Londynu jest uważany za największego psa świata. Niepotwierdzone źródła podają, że w 1989 osiągnął 155 kg masy ciała.

• Szata i umaszczenie

1. Maska czarna, umaszczenie od morelowego po srebrne, ciemno pręgowane.

• Zachowanie i charakter

1. Łagodny, pomimo swej mocnej i muskularnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji na swoją siłę potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. Trzeba zapewnić mu dużo codziennego ruchu. Wrażliwy na niespodziewane dźwięki.

• Popularność

1. W Polsce rasa ta jest rzadko spotykana.

MASTIF

1. Mastif, mastyf – to nazwa grupy psów należących do molosów, występujących w dwóch typach:

•     typ dogowaty, do którego należą:

1.     mastif angielski
2.     mastif neapolitański (Mastino napoletano)
3.     mastif brazylijski
4.     mastif duński
5.     mastif włoski
6.     mastif japoński

•     typ górski do którego należą:

1.     mastif pirenejski
2.     mastif tybetański
3.     mastif hiszpański

• W wyniku skrzyżowania mastifa z buldogiem powstały bullmastify, zaliczane do molosów w typie dogowatym.

DOBERMAN

Doberman – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera, w podsekcji psów w typie pinczera.

• Historia gatunku

1. Rasa wywodzi się z Niemiec, a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Wyhodowane psy często były używane jako psy stróżujące i policyjne.

• Wygląd

1. Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu, szyja smukła i dobrze umięśniona. Głowa dobermana jest sucha, (brak luźnej skóry), oczy są o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw."wiewiórki". Wzrost ok. 70cm u psów i 68cm u suk.

• Budowa

1. Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.

• Szata i umaszczenie

1. Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne - podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe - podpalane. Istnieją również inne kolory umaszczenia takie jak: płowy, niebieski, podpalany i biały 10-09 (FCI - nie klasyfikuje tych umaszczeń).

• Mechanizm ruchu

1. Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.

• Zachowanie i charakter

1. Doberman jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten w zimniejszym klimacie stosunkowo łatwo marznie. Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji.

• Użytkowość

1. Pies obronny i stróżujący, towarzyszący. Współcześnie rasa ta jest także zaliczana do ras psów służbowych - policyjnych.

Bulterier

Bull terier i bull terier miniatura

Bullterrier (ang. bull terrier) – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do terierów w typie bull.

•  Historia gatunku

1. Pierwsze opisy psów walczących, podobnych do bulteriera spotykane są w literaturze dużo wcześniej, zanim nazwany ojcem rasy James Hinks przyprowadził je w roku 1862 na wystawę. Taplin (cytowany u Backmana) w 1803 roku pisze o terierach krzyżowanych z buldogiem wśród niższych warstw społecznych, których używano do polowań. Z roku 1808 pochodzi obraz Jamesa Warda przedstawiający bullterriera maści czarno podpalanej z białymi znaczeniami. Według Edwarda C. Asha były już w roku 1819 białe psy nazwane Bulterierami Paddington, ważyły około 30 kilogramów. Głowy miały podobne do boksera.
2. Około roku 1830 studenci z Oksfordu (Freeborns) wyhodowali białe bullterriery a w roku 1842 Sir Richard Burton zabrał takiego psa do Indii, gdzie rasa ta stała się jedną z najbardziej lubianych przez kolonistów.
3. James Hinks – hodowca zwierząt – około 1850 roku zaczął krzyżować bulteriery ze staroangielskimi białymi terierami. Wspomina się także o chartach angielskich (greyhoundach) i dalmatyńczykach. Swój udział w powstaniu rasy miał także z pewnością pointer, Bedlington Terrier i Staffordshire bulterier. Hinks miał ambicję by wyhodować rasę o białej maści. Jego psy miały być nie tylko piękniejsze od dawnych bulterierów, ale musiały także posiadać ich cechy charakteru – waleczność i zwinność. Pierwsze wzmianki na temat bulterierów w Polsce pochodzą ze Lwowa z okresu międzywojennego. Niestety brak jakichkolwiek dokumentów na ten temat. Po drugiej wojnie kilka egzemplarzy pojawiło się w ambasadzie brytyjskiej w Warszawie.
4.  Bulterier z 1915 roku.

                    

• Wygląd

1. Mocno zbudowany i umięśniony, proporcjonalny i ruchliwy. Sprawia wrażenie żywotnego, rezolutnego i inteligentnego. Jego unikalną cechę stanowi opadająca linia kufy (downface) i jajowaty kształt głowy. Niezależnie od wzrostu, psy powinny mieć wygląd samczy, a suki suczy

• Budowa

1. Psy o mocnej budowie, muskularne, proporcjonalne. Charakterystyczny profil głowy nie pozwala pomylić bulteriera z innymi terierami typu Bull. Głowa powinna być długa, mocna i masywna po koniuszek kufy, ale nie toporna. Oglądana z przodu jest jajowata i doskonale wypełniona, bez wklęśnięć i załamań. Profil łagodnie zagina się ku dołowi od szczytu czaszki po truflę nosową. Mózgoczaszka między uszami jest prawie płaska.

• Szata i umaszczenie

1. Włos krótki, przylegający, jednolitej struktury, lśniący, twardy w dotyku. Zimą pies może mieć miękki podszerstek. U psów tej rasy występuje szeroka skala umaszczenia: biała, pręgowana, tricolor, czerwona, płowa. Niepożądana maść niebieska i czekoladowa. U bulterierów o umaszczeniu kolorowym przewaga białego koloru może być przyczyną dyskwalifikacji na ringu wystawowym. Nakrapiana lub przesiana biała sierść jest uznawana za wadę, lecz znaczenia na głowie są dopuszczalne.

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Wymaga doświadczonego i konsekwentnego właściciela, który będzie potrafił odpowiednio postępować z psem i zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Bulteriery powinny pracować raczej krótko i intensywnie, niż długo. Sierść krótka i przylegająca jest łatwa w pielęgnacji.
2. Jedną z najczęściej występujących chorób dziedzicznych, która może dotknąć tą rasę jest głuchota. W Polsce są dwa ośrodki wykonujące badanie słuchu metodą BAER pozwalające ocenić już w wieku szczenięcym słuch bulteriera. Świadoma eliminacja z hodowli osobników dotkniętych głuchotą całkowitą lub jednostronną pozwala minimalizować ryzyko przenoszenia i powielania tej wady w kolejnych miotach, a tym samym przyczynia się do wzrostu poziomu osobników zdrowych.

• Zachowanie i charakter

1. Bulterier jest psem zrównoważonym, żywym (lecz nie nadpobudliwy) i bystrym, lecz często upartym. Wymaga wczesnej socjalizacji z innymi zwierzętami domowymi. Tolerują dzieci, jednak ich kontakty z nimi muszą odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.

• Użytkowość

1. Początkowo hodowane jako szczurołapy, później wykorzystywane do walk psów oraz polowań na niedźwiedzie (w większej grupie). Psy te są bardzo wyczulone na ogień[potrzebne źródło], według niektórych źródeł alarmowały w wioskach o pożarze. Obecnie są głównie psami rodzinnymi. Bulteriery dobrze czują się w psich sportach, takich jak agility czy flyball.

• Popularność

1. Jej szczyt popularności w Polsce przypada na początek XXI wieku Teraz wyparły je popularne w Polsce amstaffy i pitbulle.

• Ciekawostki

1. W początku XIX wieku szczurołapami były niedużych rozmiarów bull and terriers, później wraz z rozwojem tej "dyscypliny sportowej" zastąpiły je teriery, z których dwa o umaszczeniu black and tan (czarne z podpalaniem) przeszły do historii jako zdobywcy rekordów:
2. Billy – zabił 100 szczurów w 6 minut 13 sekund,
3. Jacko – udusił 1000 szczurów w godzinę i 40 minut.
4. W "gladiatorach" dr Fleig zamieścił reprodukcję kolorowanego sztychu przedstawiającego bulteriera z roku 1826 zwanego "Pincher", białego z łatami na głowie i u nasady ogona.
5. Jednym z najlepiej znanych właścicieli bulterierów był generał George Patton. Jego pies nazywał się William the Conqueror, przez generała i jego rodzinę nazywany był Willie.

BERNENSKI PIES PASTERSKI

Berneński pies pasterski - jedna z ras psów, należąca do sekcji szwajcarskich psów pasterskich.

• Historia gatunku

1. Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego, pomiędzy 1000–600 r. p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim[1]. Pozwala to sądzić, że tego typu psy żyły ta terenach szwajcarskich przed przybyciem Rzymian.
2. Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy stróżujące obejścia oraz zwierząt hodowlanych, a także jako psy zaganiające. Gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie, berneńczyki wykorzystywano dodatkowo jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść).
3. Pod koniec XIX w, w małej miejscowości Dürrbach, za sprawą tamtejszego oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, rasa zyskała pierwszą oficjalną nazwę; brzmiała ona Dürrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna” zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy czy fabrykanci.
4. Jednak panująca wówczas moda na bernardyny, sprawiła że berneńczyk był mniej popularny. Na początku XX w profesor Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęto ratowanie rasy.
5. W 1907 roku założono Schweizerische Dürrbach-Klub i opublikowano pierwszy wzorzec. Nazwę Dürrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – Berneński Pies Pasterski. W 1913 roku rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.

• Wygląd

1. Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. 
2. Długi ogon, bujnie owłosiony, trzymany jest nisko podczas spoczynku, uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. 
3. Ciemnobrązowe oczy są owalne. 
4. Uszy osadzone wysoko swobodnie opadają wzdłuż policzków.
5. Prawidłowe proporcje sylwetki psa: - stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10; - raczej krępy niż długi. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1.
6. Głowa: mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna.
7. Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu jest lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa.
8. Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony, mocna, średniej długości kufa.
9. Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty.
10. Fafle: przylegające, czarne.
11. Uzębienie: Kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Dopuszczany jest zgryz cęgowy.
12. Oczy: ciemnobrązowe, o kształcie migdałów, o dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie wypukłe. Luźne powieki są wadą.
13. Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
14. Szyja: mocna, muskularna, średniej długości.
15. Górna linia: od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodząca w kłąb, następnie prosta, pozioma. 
16. Grzbiet: mocny i prosty, poziomy
17. Lędźwie: szerokie i mocne, widziane z góry lekko wcięte.
18. Zad: łagodnie zaokrąglony.
19. Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie jak najdalej do tyłu.
20. Dolna linia i brzuch: Od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym kończynom.
21. Ogon: gęsto owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
22. Kończyny: mocnej budowy.
23. Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
24. Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
25. Łokcie: dobrze przylegające, nie odstające ani nie wykręcone do wewnątrz.
26. Przedramię: mocne, proste.
27. Śródręcze: widziane z boku prawie prostopadłe do podłoża, mocne, widziane z przodu stanowi proste przedłużenie przedramienia.
28. Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, nie wykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
29. Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko.
30. Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
31. Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt.
32. Staw kolanowy: wyraźnie kątowany.
33. Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
34. Śródstopie: Prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte, z wyjątkiem krajów, gdzie operacyjne usuwanie ostróg jest zabronione.
35. Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nie skręcona ani do środka ani na zewnątrz.

• Szata i umaszczenie

1. Szata: włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany. Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo-czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie.
2. Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg. Białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową. Pożądane: białe łapy, biały koniec ogona, tolerowane: mała, biała plama na karku, mała , biała plama przy odbycie.

• Użytkowość

1. Berneński pies pasterski obecnie jest hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego - lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).

• Zdrowie i pielęgnacja

1. Berneńskie psy pasterskie żyją około 7-8 lat. Jest to mniej niż dla psów innych ras o podobnej wielkości. Są szczególnie podatne na nowotwory. Szacuje się, że są one przyczyną ok. 40% padnięć tych psów. Wśród innych schorzeń dominują:
2. dysplazja stawów biodrowych i łokciowych;
3. skręt żołądka;
4. nowotwory (szczególnie histiocytoza);
5. entropium;
6. ektropium;
7. Rasa ta jest wrażliwa na wysokie temperatury, dlatego że wywodzi się z terenów wysokogórskich. Ma skłonności do nadwagi. Szata berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania (min. 2 razy w tygodniu), zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść może się kołtunić, zwłaszcza w okolicach uszu.

• Zachowanie i charakter - Brak informacji

1. Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe. Potrzebują sporo ruchu.

• Popularność

1. Berneński pies pasterski jest rozpowszechniony na wielu kontynentach. W Stanach Zjednoczonych istnieje Klub Berneńskiego Psa Pasterskiego, istnieją także hodowle tej rasy na kontynencie Ameryki Południowej i w Japonii.
2. Berneńczyki przybyły do Polski z Czech pod koniec lat siedemdziesiątych. Pierwszy polski miot przyszedł na świat w 1981 roku. W ostatnich latach odnotowuje się wzrost zainteresowania tą rasą.